Wees als een border collie
We lopen door Clingendael, mijn coachee en ik. Ze zoekt werk maar tot nu loopt het telkens mis. Ze is net afgewezen voor een gave baan, is niet meer in contact met haar kwaliteiten en een paar tranen biggelen over haar wangen.
Wil je met me spelen?
We zijn al een tijd onderweg als er een blije border collie met een supergrote stok aan komt rennen. Hij remt net op tijd en gaat voor ons liggen, zodat we bijna niet verder kunnen zonder te stoppen. Hij legt zijn kop op de grond, de stok voor zich en kijkt ons vragend aan. We zien hem, maar zijn in gesprek en lopen om hen heen. Hij geeft echter niet zomaar op. Hij pakt resoluut de stok weer op, rent een stukje vooruit, keert zich naar ons en het tafereel herhaalt zich nog eens: Liggen, weer de stok, weer de vragende blik. Mijn coachee staat nu stil. Ik vraag haar wat deze hond haar spiegelt. Ze kijkt, pakt de grote stok op en gooit hem weg. De hond vindt het geweldig, rent er op een drafje achteraan, pakt de stok, komt terug en legt de stok weer voor ons neer. ‘O jee. Nu zit ik eraan vast!’ Lacht ze.
Ik haat netwerken
Ik breng het gespreksonderwerp weer op solliciteren en netwerken. Daar waar ze voor kwam. En we kijken nog eens naar de hond. “O nee, dat wat die hond bij mij doet zou ik echt nooit doen, in het netwerken. Zo langs komen (als de hond) bij iedereen met mijn cv of kwaliteiten (als de stok). Ik haat netwerken..”
Ze gooit nog één keer de stok en we lopen door. De hond probeert het nog een paar keer en loopt daarna gewoon verder, blij op zoek naar een nieuw speelmaatje.
De wijze les van de hond
Het leven is een spel. Je mag gewoon spelenderwijs contact maken. Doe niet te moeilijk, maar experimenteer. Pak je stok, loop op iemand af en probeer het gewoon, misschien zelfs een paar keer. Lukt het wel, bingo! En lukt het niet, nou dan loop je vrolijk kwispelend naar de volgende. Niks aan de hand. Het leven is leuk.
