Veiligheid

Fiona vertelt in een serie heel persoonlijke blogs ook over haar eigen proces en bewustzijnsontwikkeling (in het kader van haar opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut). Vandaag over het gevoel van ‘onveiligheid’.

Een dag uit het leven van een therapeut in opleiding. Na een jaar intensief aan de bak is het tijd om de diepste onzichtbare ongrijpbare lagen te onderzoeken. Het zonnetje in huis word je immers door ook je schaduw te zien.

✨✨ Veiligheid ✨✨

Nooit was ik gewend eerst af te tasten. Te voelen of iets veilig was. Veiligheid was gewoon geen onderwerp. Ik sloeg er geen acht op, sloeg die stap over. Alsof het niet ertoe deed kwam ik gewoon altijd in actie, deed ik het in en met de omstandigheid die zich aandeed. Beweging wás mijn veiligheid. Daar had ik controle. In vrijwel elke omstandigheid stond ik en handelde ik. Lachte ik. Bewoog ik. Maakte ik vrolijk of daadkrachtig contact. Maar echte overgave was het niet. Echte acceptatie ook niet. Echte veiligheid vroeg ik niet. Ik creëerde het zelf dus ook niet voor mij. Want ondertussen vertrouwde ik het in mijn onderbewuste niet en daagde ik in meerdere of mindere mate uit. Ik begreep overigens nooit dat ik die behoefte had. En ook niet waarom mijn leraren zo heftig op mij reageerden en ik op hen. Maar ik zocht ze steeds op. Zocht sowieso steeds contact op. Daar leerde ik. Ik wist dat daar mijn les lag. En niets ontging me ondertussen. Ik zag en voelde alles. Wilde alles scherp in de gaten houden. Oren op steeltjes, mijn ogen ontging niks. Spelen, experimenteren, vragen, prikken en uitdagen werden daarmee waardevolle tools. Waar ik tot de dag van vandaag ook mijn grootste kwaliteiten vond. Ik werd een succesvol coach en trainer ermee. Mensen kwamen voor beweging. Natuurlijk. Dat kon ik heel goed. Prive lag het wat ingewikkelder. Ze zagen het kleine meisje in mij amper. Ik liet het ook niet vaak zien; trok mensen aan, verleidde ze, joeg mensen weg, ik daagde ze uit, liet me uitdagen. Dat kleine meisje eronder werd nogal eens teleurgesteld, geraakt, gefrustreerd, verdrietig. Verlaten. Of verliet zelf. Mensen gingen over mijn grens heen en ik over die van hun. Daarmee kwam iemand nooit écht dichtbij. Want veilig werd het nooit. Voor mij niet en dus voor hen ook niet. Gisteren gingen mijn ogen opeens open want na een heftig groepsincident vertrouwde ik mijn docent niet meer. Het kleine meisje in mij sprak zich uit, voelde zich niet meer beschermd en vond dat hij het leiderschap niet nam. Ik voelde me niet meer veilig. Ik sloeg mijn armen om mijn benen en sprak het huilend naar hem uit: Ik vertrouw je niet. Ik wil het wel maar ik vertrouw je niet.