Op zoek naar de ultieme droombaan

In deze post wil ik je vertellen over de noodzaak van netwerken, aan de hand van een recent prachtig voorbeeld uit de praktijk. “Fiona, ik las in die vorige post dat jij me kunt helpen aan mijn ultieme droombaan”. De dame in kwestie weet precies wat ze wil qua baaninhoud, maar niet waar ze het kan vinden. Ze werkt momenteel bij een verzekeraar.

Ik in de zorg?

We inventariseren wat ze precies wil. Al pratend komen we op haar vermogen om vooral erg goed te zijn in situaties waar nood aan de man is, waar iets moet worden opgelost. Ze is ook een kei in contact maken, helpen en verbinden. Moeder Theresa komt al grappend aan bod. En zo schuift in de loop van het gesprek ‘de zorg’ in gedachte aan, aan tafel. Mogelijke richtingen worden verkend. Ze zegt dat een groot deel van haar familie in de zorg werkt, maar dat ze daar gek genoeg nog nooit over na had gedacht. Ze moet er hartelijk om lachen: “Ik in de zorg! Ha! Ik ben hier degene van de familie die achter de computer zit, hoor!”

Meelopen

Nu we eenmaal een potentiële richting hebben gevonden, kijken we online naar wat vacatures die zouden kunnen aansluiten. Ik moedig haar aan (nog) niet te kijken de opleiding en eisen/ wensen van de werkgever en de vacatureteksten. “Kan je niet een keer een dagje meelopen of koffie drinken met een of een paar van je familieleden? Aan tafel kunnen we immers hooguit bedénken wat een mogelijk passende baan zou kunnen zijn, maar de praktijk moet het uitwijzen.” Ze wordt steeds enthousiaster, ziet zichzelf er al rondlopen, vraagt zich nogmaals verbaasd af waarom ze daar niet eerder aan dacht en komt met een aantal mogelijke mensen die ze dus gewoon al kent, waar ze mee zou kunnen gaan praten of wellicht meelopen (als covid het toelaat). Hulpbronnen en kansen liggen vaak echt dichterbij dan je denkt. Je moet het ‘alleen’ even zien.

Stage lopen is niet voorbehouden aan de jeugd

‘Stage’ lopen, een kopje koffie, een dagje meelopen.. Je kunt er gewoon om vragen. Ga.praten. Ga voelen. Ga meelopen. Als je wil weten wat je past, dan MOET je echt ook gaan praten met mensen die het werk al doen. Je moet het in je vezels VOELEN om de sprong te kunnen wagen. Meelopen of praten, je hart een sprongetje voelen maken en je bloed sneller voelen stromen en dan denken: “Ja, dit! Dit bedoelde ik!”. Of.. “Nee, dit is echt niks”.

Die input gebruik je daarna weer voor de volgende stap op weg naar je droombaan. Dat is hoe het werkt. Want werk is geen concept. Werk is een plek waar je je kunt ontplooien, waar je kunt groeien. Waar je kunt bijdragen aan iets groters. Dat is alleen maar te vinden door echt zelf op reis te gaan. Zelf te ervaren. Go do it.