Het ritme van zichtbaarheid
Naar eigen grond. Nu ik de spotlight van de landelijk tv zelf weer zo aan den lijve heb mogen ondervinden merk ik nogmaals op hoe belangrijk dat is. En hoe weinig aandacht daarvoor is in de gebruikelijke begeleiding op het gebied van zichtbaarheidsvragen.
Wie zich verstopt, wil gevonden worden. Dat leerde ik ergens onderweg in mijn opleiding tot therapeut. Maar telkens als ik de spotlight tref (of het nou in een training of op tv is), kan ik zo voelen dat in het omgekeerde ook waarheid schuilt. Wie gevonden wordt en in het licht staat, wil zich op een bepaald punt weer ‘verstoppen’. In de zin van: Terugkeren naar huis, naar jezelf, naar binnen.
Het ritme van zichtbaarheid
Zoals het leven haar gang en ritme heeft, haar polariteiten, zo heeft zichtbaarheid dat ook. Alles heeft z’n plaats en tijd. Alles heeft z’n eigen natuurlijke rijpingsperiode. Zonder donker geen licht. Zonder uit geen aan. Zonder koud geen warm. En… Zonder onzichtbaar dus geen zichtbaar. Je volgt daarmee als het ware het lemniscaat van zichtbaar zijn, waar steeds sprake is van afwisseling van binnen en buiten. Naar binnen, naar buiten, naar binnen, naar buiten. In een oneindig ritme geef je vorm aan evenwicht tussen binnen en buiten, tussen geven en nemen, tussen aandacht voor jezelf en voor de ander.
Rusten in je eigen bedding
Eenmaal terug op eigen voeten na een moment of fase van zichtbaarheid rust je in je eigen bedding en kan je terugvallen op je eigen geloof, visie en missie. Bracht het je wat je verwacht had? Beleefde je er plezier aan? Wat heb je ervan geleerd? Als je geloof, visie en missie echt verinnerlijkt hebt, heeft je presentatie en buitenkant waarschijnlijk naadloos aangesloten bij wie je diep van binnen bent. Congruent en consistent.
Vanuit het lichaamsgericht perspectief neem je voldoende tijd om na alle spanning weer helemaal in je lijf te zakken en te aarden door middel van meditatie, ademhaling en/of beweging.
Rusten is topsport. “De Tour win je in bed” schijnt oud-wielrenner Joop Zoetemelk ooit gezegd te hebben. Je kunt je niet altijd inspannen en je richten op de prestatie, juist balans en dus rust maakt dat je aan topsport kunt doen. Rust kan u redden, zei mijn moeder altijd. En zo is het.
En dan de volgende keer weer uitgerust, geïnspireerd, bezield en trouw aan jezelf op pad. Heerlijk.