Ik hoef niet te weten dat je skippybalt. Over nee zeggen.

Wat is er toch met ons mensen dat we op een simpele vraag zoals ‘heb je die emailtekst al gemaakt?’, ‘heb je de enquete al in je onderzoek verwerkt?’ of ‘ben je al achter die reviews aan gegaan?’ vaak geen simpel antwoord terugkrijgen. Zeker niet als het antwoord nee is. Je krijgt dan namelijk geen antwoord.

Dat ‘geen antwoord’ krijg je op twee manieren:

Of je krijgt het indirect in de vorm van een lange excuusmonoloog: ‘Nou vorige week was ik bezig met die teksten voor die andere email. Toen belde mijn moeder omdat de oom van haar kapper ziek is, daarna ging mijn cavia ineens dood en ik heb tijdens het skippyballen ook nog mijn enkel verstuikt.’

Of je hoort helemaal niets. Dat gebeurt meestal als je je vraag via whatsapp of email stelt. En daarna nog een reminder. En nog een, en nog een… De grap is dat je dus eigenlijk indirect wel een antwoord op je vraag krijgt. Het is alleen nogal vermoeiend.

Hoe komt dat nou?

Simpel gezegd: Omdat we ons schamen om nee te zeggen. Het antwoord nee impliceert namelijk dat je iets nog niet hebt gedaan en dat is foei! Stout meisje (of jongetje)! Als ik nee zeg dan krijg ik op mijn kop en dat willen we vermijden. Dus we vermoeien de vraagsteller met ellenlange smoesjes of we reageren niet en hopen dat het weg gaat.

Draai het om

Waarom denk je dat iemand jou een simpele ja/nee vraag stelt? Misschien wel omdat die persoon gewoon simpel wil horen of iets wel of niet is gebeurt. Punt. Dus probeer de volgende keer gewoon eens meteen nee te zeggen. En kijk wat er gebeurt. Je maakt de vraagsteller blij met je snelle en duidelijke antwoord, schiet niet in een schuldgevoel bij elke reminder app of email, hoeft niet weg te duiken bij het koffieapparaat als je de vraagsteller tegenkomt en je kunt stoppen met skippyballen. Ik zeg win-win situatie! 🙂

Feedback leren geven en ontvangen?

Lees over onze feedbacktraining of vraag even naar een gratis oriënterend gesprek.