Vrouwelijk leiderschap

Neem nou een Kaag. En het stukje wat ik vanmorgen las over haar: Ze is te hard! Ze is te kritisch! Ze is te koud! Ze is … van alles. Echt van alles vinden we van mensen die in de schijnwerpers staan. Hoe groter de schijnwerper, des te meer we te vinden hebben.

De laatste maanden kan ik zelf ook weer zo de worsteling voelen van echt met mezelf zichtbaar zijn in contact. Ik ben dus zo’n vrouw die zich steeds vrijer voelt om ruimte in te nemen, dingen te vragen of zeggen die doorgaans niet gezegd worden, te begrenzen en voor mezelf te zorgen.

Kritiek

Zo’n type waar mensen wat van kunnen vinden. En dat gebeurt dus ook. Vroeger trok ik me daar niks van aan, ik ging erboven staan. Hoefde ik het ook niet meer te voelen. Hup. En door. Of ik deed zo (veel te hard) mijn best in de relatie dat ze me aardig vonden. Maar sinds ik de afgelopen jaren echt contact met mijn lijf heb, is er geen ontkomen aan: Ik ben steeds puurder geworden en ik voel dingen. Zeg maar gewoon ALLES. Dat is een zegen, maar ook echt een uitdaging. Want tja je zou het wellicht over het hoofd zien, maar ik ben ook hartstikke gevoelig.

Begrip

De afgelopen jaren verplaatste ik me bij kritiek vooral in de ander. En had altijd in de basis begrip ervoor: Heeft diegene wellicht een punt? Heb ik mezelf wel laten zien? Waar liet ik het liggen? Wie ben ik in deze relatie? Waar komt het gedrag vandaan? Welke projectie krijg ik over me heen? Ik ga in de basis uit van het goede in ieder mens en zie in ieder mens ook echt altijd mooie dingen.

Stom

Gister zei iemand tegen me: ‘Maar Fiona, je MAG ze ook gewoon ‘stom’ vinden. Eikels! Je mag zelf kiezen wie jij in kamp Fiona wil.’ Ik kan voelen hoe waar dat is. Ik hoef echt niet alles van iedereen met begrip te ontvangen. Ook al begrijp ik het gedrag best. En heb ik er compassie voor. En zie ik het goede ook. Ik mag OOK kiezen. Jou vind ik wel aardig. En jou niet.

De wereld in

Terug naar Kaag. Ik ken haar niet. Maar gokje… ook zij zal ofwel de neiging krijgen erboven te staan en dus maar gewoon niet te voelen ofwel het zich keihard aantrekken. Ik denk zomaar het eerste. Maar ze doet het toch maar. En ik vind het prachtig om te zien hoe mensen, maar vrouwen in het bijzonder, zich niet laten kisten door al die meningen en gewoon doen wat ze willen doen en zeggen wat ze willen zeggen.

Go Kaag. Go Fiona. En go alle andere mensen die iets in de wereld willen brengen.