Werkzoekend en bezig met solliciteren met social media? Hier volgt een gastblog van Susan de Boer, een van mijn klanten van afgelopen jaar (Ze is HR Adviseur), ze vond haar baan door Twitter en Linkedin en deelt haar verhaal met jullie:

Eerdere banen heb ik altijd gevonden via de bekende banensites zoals vacaturebank en Monsterboard. Super handig: via trefwoorden krijg je een mail van geselecteerde vacatures. In de loop van de tijd merkte ik dat ik de mails van deze sites zonder te lezen uit mijn inbox verwijderde. Door de brede interpretatie van trefwoorden sloten veel banen namelijk niet aan bij mijn profiel. De mailtjes beschouwde ik als reclame en gingen ongelezen mijn digitale prullenbak in.

Ik en social media

Ik ben geen ster in Social Media. Ik heb wel een Facebookpagina, een LinkedIn pagina en een Twitteraccount. Facebook is prive. Alleen voor vrienden. LinkedIn is zakelijk. Ik connect alleen met professionals die ik persoonlijk heb leren kennen waar ik een goede professionele indruk van heb. Over de professionals ik mijn netwerk kan ik iets vertellen. Ik kan ze aanraden omdat ik weet dat ze hun werk goed doen. Op Twitter loopt zakelijk en prive een beetje door elkaar. Ik tweet vaak op persoonlijke titel maar ik volg voornamelijk bedrijven en personen die een directe link hebben met mijn vakgebied. Ook vacatures van de verschillende banensites komen op Twitter voorbij. Omdat ik alleen HR platforms volg, zie ik precies die vacatures gericht op mijn vakgebied.

Hoe ik mijn vacature vond

Na een rotdag op mijn werk scande ik mijn tweets door en werd ik getriggerd door een vacature. Na een keer doorklikken zag ik een vacature van een banensite: lekker dicht bij huis, een dag minder werken en binnen de technische branche waar ik altijd heel succesvol ben geweest. Het was alsof de vacature voor mij geschreven was. Ik heb diezelfde avond gesolliciteerd. Ik vond het heel spannend want de functie was iets beneden mijn niveau dus ik moest hun nieuwsgierigheid wekken om toch uitgenodigd te worden. Ik sprong werkelijk een gat in de lucht toen twee dagen later mijn telefoon ging. Ik mocht op gesprek! Nu goed voorbereiden!

Het sollicitatiegesprek

Via LinkedIn zocht ik de persoon met wie ik zou spreken. Ik zag dat hij mijn account ook al had gecheckt. Ook zag ik dat we shared connections hadden en omdat ik mijn netwerk persoonlijk ken, wist ik dat me dat een enorm voordeel zou opleveren bij mijn eerste gesprek. Na het bekijken van zijn profiel (hij had niet eens een foto!) realiseerde ik me dat we elkaar eerder hadden ontmoet. Hij had ooit een presentatie gegeven bij een organisatie waar ik toen voor werkte. Ik kende hem en had zelfs nog een oud visitekaartje! Nu vielen alle kwartjes. Zijn naam kwam me al zo bekend voor! De dag van het gesprek was spannend. Voor mij hing er veel vanaf. Zou ik eindelijk de functie krijgen die me de komende jaren meer tijd zou geven voor mijn gezin. Inhoudelijk niet echt uitdagend waardoor ik mijn focus even, tijdelijk, op andere dingen zou kunnen leggen. Toen ik werd opgehaald en hij zich voorstelde, gaf ik direct aan dat we elkaar jaren geleden al hadden ontmoet. Op weg naar de kamer waar ik mijn sollicitatiegesprek zou hebben, hebben we gesproken over dat moment en onze shared connections. Het ijs was gebroken. Ons gesprek zette zich in de kamer voort.

Nog nooit is een sollicitatiegesprek voor mij zo informeel begonnen! We hadden het over mensen die we kenden. Dit gaf mij de ruimte de eerste spanning van me af te praten. Even om me heen te kijken en te luisteren naar de man die mij straks van alles zou gaan vragen over de baan die ik zo graag wilde hebben. Deze informele start gaf mij een eerste indruk van mijn gesprekspartner. Hoe hij praatte, lachte en wat hij belangrijk vond aan zijn netwerkconnecties. Super fijn! Het gesprek zelf is nooit officieel gestart. We zijn gewoon nooit gestopt met praten. Vanuit de gemeeschappelijk connecties zijn we over het werkveld gaan praten en vanuit deze visie over de vacature. Ik was in de lead en ik vond het helemaal niet spannend meer. De informele start heeft hier vanzelf naar geleid. Aan het einde van het gesprek heb ik gevraagd naar de procedure. Hij gaf aan dat hij nog niemand anders had uitgenodigd. Hij had 135 reacties gehad.

Ik ben aangenomen!

Ik vertelde hem dat de vacature via Twitter had gevonden, hij kende het helemaal niet! Hij was oprecht geïnteresseerd hoe zijn vacature daar terecht was gekomen. Ik heb hem een beetje kunnen uitleggen hoe het werkt en dat Twitter een heel groot bereik heeft. Ik leek wel een expert…en dat terwijl ik eigenlijk ook nog lang niet alle mogelijkheden ken. Ik ben er nu een aantal maanden aan het werk. Hoe gaaf is dat!

Ik ben blij en ik geloof in social media omdat je zelf kan bepalen wat je wel en niet leest. Omdat het een enorm bereik heeft en omdat ik de baan heb gevonden die nu zo goed bij me past. Dat vind ik tof. Heeeel tof.