Buitengesloten

Fiona vertelt in een serie heel persoonlijke blogs ook over haar eigen proces en bewustzijnsontwikkeling (in het kader van haar opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut). Vandaag over het gevoel van ‘er niet bij horen’.

“Kies allemaal een maatje” Zegt de trainster gistermorgen bij de allereerste oefening. Dag 3. Ondertussen pak ik snel even iets uit mijn tas. Als ik me omdraai heeft iedereen een maatje, behalve ik…

In de loop van de dag gebeurt dat nog een keer en doe ik mijn oefening met een assistent. “Gaat het?” Vraagt ze. “Is het ok voor je?” Sh*t. Ik had nog zo een paar mensen in mijn hoofd waar ik deze oefening mee had willen doen. En nu sta ik hier. Meestal ben ik zelf degene die in beweging komt, die anderen benadert, die contact zoekt. Succesvol trouwens. Maar nu ik het voor de tweede keer vandaag niet doe en geen maatje heb, voel ik me eigenlijk stiekem voor de tweede keer vandaag vreselijk alleen en buitengesloten.

We staan tegenover elkaar. Ik moet even landen, voel wat onderliggend verdriet en knik. “Het is ok” zeg ik. Een oefening in uitreiken naar elkaar, nota bene. Met gestrekte armen naar elkaar tegenover elkaar staan we. En we moeten smekend zeggen: “Kom!”… “Kom nou…” “Kom….” Ik kijk in de ogen van mijn maatje, neem het beeld helemaal in me op, voel het en ik begin te huilen.

Lichaamswerk. Prachtig in zijn eenvoud.