Piekeren

Fiona vertelt in een serie heel persoonlijke blogs ook over haar eigen proces en bewustzijnsontwikkeling (in het kader van haar opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut). Vandaag over piekeren.

Preau. Frankrijk. Daar ben ik in het kader van een natuurcoachingsweek. Vanmorgen-vroeg, mijn hoofd was om allerlei redenen op hol geslagen. Ik voelde mezelf in rondjes piekeren. Vragen tolde door mijn hoofd. Ik voelde mijn lijf niet meer en mijn hoofd leek wel groter dan de dag ervoor. Gefrustreerd en boos op mezelf trok ik me terug onder een hele grote, eeuwenoude eik, waar de verwarring in eerste instantie automatisch nog groter werd en totaal toesloeg: Nog meer vragen bleven door mijn hoofd schieten.

Ik liep wat te ijsberen, maakte een rusteloos rondje om de eik, voelde eens aan de stam, deed weer een paar stappen naar achteren, staarde over de heuvel en liet me niet eens afleiden door een rondvliegende grote zoemende hornaar. Tot ik tot inkeer kwam en besloot gewoon te gaan doen wat ik had geleerd: Niet nadenken, maar doen. Eerst maar eens een actieve ademhalingsoefening. Daardoor klaarde de boel al op in mijn hoofd. Nog maar een keer dan! Nog beter. Een tweede ademhalingsoefening er achter aan. Gevolgd door een kort ritueeltje. Heh heh… Ruimte!….

En opeens, zo maar uit het niets, gewoon door wat adem halen en bewegen was ik er weer, werd ik vrolijk, kwam ik tot rust. De rust in mijn hoofd nam ook toe, er ontstond ruimte, ik begon wat te neuriën en ging ik vervolgens ongemerkt over in creëren: ik nam een heerlijke meditatie daar op. De cirkel was rond. Alle antwoorden op eerdere vragen rolden gewoon met gemak voorbij. En met plezier en vol vreugde voegde ik me bij de groep.

Echt mensen, nadenken in de pieker-variant.. we zijn het zo gewend, maar het levert geen bal op, ik verklaar piekeren hierbij officieel tot passé 🤪