Ach, lief boos kind

Fiona vertelt in een serie heel persoonlijke blogs ook over haar eigen proces en bewustzijnsontwikkeling (in het kader van haar opleiding tot lichaamsgericht psychotherapeut). Vandaag praat ze openhartig over een moment van boosheid van haar jongste kind.

Ik ben boos!

Het is avond en ik zit heerlijk op de bank genesteld, met een kop thee. De jongste komt naar beneden gestormd: Mama, M. (De middelste) is zoooo stom! Ik geef hem een kus, zeg ook dat hij straks naar bed moet en hij vliegt weer naar boven. Even later hoor ik een hoop gestommel en geschreeuw boven. Ze hebben ruzie. En de jongste verliest. Altijd. Met zijn 9 jaar en tengere postuur is hij niet opgewassen tegen zijn 13-jaar oude sterke broer. Wat hem ook nu weer gefrustreerd en verdrietig maakt. M. is stom!

Het is op dat moment al lang voorbij bedtijd en hij wordt dus ook nog eens naar bed gestuurd door mij. Mokkend duikt hij zijn bed in, zijn hoofd onder het kussen. Ik kijk zo eens naar dat mokkende hoopje kind wat natuurlijk zo nooit gaat slapen en denk aan wat ik op mijn opleiding tot lichaamsgericht therapeut geleerd heb: Als spanning in het lijf komt, heeft het nodig te ontladen.

Als er spanning in het lijf komt, heeft het nodig te ontladen

Dieren doen dat van nature, wij mens niet meer. Net als bij een hert die door een leeuw achterna gezeten is. Die staat daarna shakend te ontladen.. Of een eend die uit een gevecht komt. Die klapt een aantal keren met zijn vleugels. Weg spanning.

Dus ik zeg: Zullen wij nog even gaan vechten? Dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Hij springt op. Wie de ander vijf keer op de grond krijgt heeft gewonnen! Ik ga op mijn knieën zitten zodat ik even groot ben als hij, laat hem een aantal keren winnen en gooi hem ook een aantal keren om. Al met al een paar minuutjes, dit.

Hijgend duikt hij vrolijk in bed. En valt meteen in slaap. Ik kijk naar mijn slapende kind en denk: Boos zijn mag gewoon, heerlijk is dat. En lichaamswerk is bom. Je moet er alleen even opkomen. En vooral doen.