Doe maar net of het er niet is

Terug naar 2004: “De keten van kledingwinkels S. heeft uitstel van betaling gekregen. De onderneming kan niet meer aan de financiële verplichtingen voldoen, zo heeft ze maandag bekendgemaakt.”

Ik ben op dat moment daar een onervaren Hoofd Personeelszaken waar honderden mensen werken en HQ moet sluiten. ‘We’ worden overgenomen. De directeur die ik erg mag, waar ik door aangenomen ben en aan rapporteer gaat niet mee. Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen. Dit ken ik niet. Hier ben ik niet voor opgeleid. Er moeten mensen ontslagen worden. Er mogen mensen mee. “Hoe doe ik dit?”..

Met tranen en hangende schouders zit ik in bad. Maar de volgende dag is de volgende dag. Ik droog mijn tranen, recht m’n schouders, loop het kantoor in en doe net of er niks aan de hand is. Ik ben geen watje en ik kan me toch zeker niet laten kennen? ..

———//———

Het is 2021. Ik spreek met een goede collega uit die tijd, lees bovenstaand fragment voor. Hij verbaast zich over mijn tranen van toen, vond me eigenlijk gewoon een zakelijke rationele opgeruimde Fiona die niet zoveel emotie toonde en wel haar mannetje stond. Hij vertelt over een collega, die zich afvroeg “of ik wel gevoel had voor alles wat er gebeurde in die reorganisatie”. Van die dingen die vandaag de dag zo vaak gezegd worden over hoger management in een corporate omgeving.

Het raakt me. Het doet me weer eens realiseren hoe hard ik toen mijn best deed, hoe gevoelig ik eigenlijk ben en hoe weinig ik toen van mezelf liet zien. Wat het me kostte. (En ..hoe goed ik nu in mijn vel zit)

———//———

Doe maar gewoon net of het er niet is.
De twijfel, de onzekerheid, de hardheid, de vermoeidheid, de eenzaamheid, de lange uren, de moeilijke beslissingen. Houd het diep binnen. Met een beetje mazzel hoef je het dan zelf niet eens op te merken. Zeg tegen jezelf in de spiegel dat je het kunt, wens jezelf succes en begin de dag met een lach.

Dat kan lang, heel lang goed gaan.

Totdat het gaat knagen

Totdat je een gevoel krijgt.. is dit het nu?

Totdat je je eenzaam voelt.

Of het leven als sleur ervaart.

Of je juist heel veel stress voelt. Slecht slaapt. Veel piekert. Opeens boos wordt. Moet huilen. Somber wordt. Pijn in je buik of last van je nek en schouders krijgt. Ongeïnspireerd bent. Niet meer zoveel zin erin hebt als vroeger. Regelmatig moe thuis komt. Er barsten in je relatie komen.
Van die kleine en grote gebeurtenissen die bewust of onbewust je aandacht vragen.

In deze post een ode aan iedereen die durft zichzelf in te brengen, met alle risico van dien.

C’est le ton qui fait la musique. Maar doe het. Kom met jezelf. Je lijf zal je dankbaar zijn. Bovendien, mocht het mis gaan… de arbeidsmarkt is zelden zo goed geweest als nu dus een prachttijd voor zo’n experiment. Authenticiteit loont.

Fiona Kloosterman, begeleidt als coach / trainer / therapeut mensen bij persoonlijk leiderschap & carrièrevragen. Van simpel en praktisch tot heel diepgaand met lichaamsgerichte, systemische en energetische interventies. Ze helpt je te weten wat je echt wil, waar je naar verlangt, begeleidt je bij moeilijke omstandigheden (conflict, gedoe, stress, achterliggende vraagstukken in je thuissituatie) en bij de praktische stappen in de richting van je verlangens.