Het is nooit goed genoeg

Hoe loopt nou een gemiddeld gesprek in de praktijk? Ik schrijf er af en toe over, zodat je een beetje beeld erbij krijgt. In dit blog een dame die daar lat heel hoog legt.

– “Ik doe mijn best, leg mijn lat heel hoog, maar het is nooit goed genoeg. Ik ben na een werkdag soms echt helemaal uitgeput en zie ook alles als kritiek. Mijn zakelijke omgeving en de klant ziet dat niet aan me, het gebeurt van binnen”.

Het klinkt uit de mond van een knappe, succesvolle, enthousiaste vrouw met mooie baan. Ze wordt even door haar eigen woorden geraakt, maar herpakt zichzelf snel en tilt haar kin een stukje op.

Ik: Merk je dat je je kin een beetje optilt?

– Nee dat had ze niet gemerkt..

Even later zitten we samen op een matras op de grond. Een experimentje. We zitten en ik steek mijn handen naar haar uit. Ze kijkt bijna niet naar mijn handen…

-“Nee nee nee. Dat wil ik echt niet!” Haar lijf wil dit niet, liever alleen zijn. Ze begrijpt er niks van. Ze kijkt me aan en zegt: Ik vertrouw jou volledig en toch is dit dus veel te spannend opeens.

Van de stoere sterke dame van zojuist is weinig meer zichtbaar. We zijn met een simpele oefening midden in haar kwetsuur beland.

Ik sta zelf op, loop rustig naar achter, uiteindelijk mijn kantoor uit, de tuin in.

-“Ja, nu voel ik rust” hoor ik binnen zeggen. En ze ademt een keer diep. Heh heh.. Rust.

Even later kom ik weer rustig terug gelopen, net zolang tot haar lijf weer aanspringt.

-Stop! Ik voel het in mijn buik!

Hier ligt de grens en haar lijf geeft het supergoed aan. We zullen de komende sessies stapje voor stapje ermee gaan oefenen: Veiligheid. Beginnen bij het begin. Zodat ze zich niet meer erover heen hoeft te zetten, hard hoeft te werken en haar kin optilt om niet te hoeven voelen wat er vroeger zo spannend was.