The damn truth

Verlang je er niet eens naar om de controle te verliezen en gewoonweg eerlijk te spreken? Niet die sociaal aanvaardbare stem van de “vriendelijk vent of leuke behulpzame vrouw”. Maar jouw eigen eerlijkheid. Die je hart doet bonken. De je een beetje duizelig maakt als je het spreekt.

De kwetsbare eerlijkheid. De wankele, zweterige, wat-de-fuck-ben-ik-aan-het-doen, droge mond-eerlijkheid. De eerlijkheid van je eenzaamheid. Je razende twijfel. De eerlijkheid van je ‘zondige’ verlangens en van jaloezie. Van angst, schaamte en van schuldgevoel. De ‘uit de hand gelopen’ vreugde die je gewoon niet meer kunt inhouden. De woede die te lang onderdrukt is en je lichamelijk ziek maakt. De frustratie, de verveling, de hoop of de hopeloosheid, de ‘waanzin’ die je gewoon niet meer kan onderdrukken.

Wat je vasthoudt, houdt je uiteindelijk tegen.

Het kan zo opluchtend zijn, zo bevrijdend, om ‘gewoon’ eerlijk te zijn, jouw waarheid te vertellen. Om een inzinking te hebben, een helende crisis en gewoon de waarheid te vertellen. Om het te zingen, te dansen, om het in een gedicht te zetten. Om het op een papiertje te schrijven en te verbranden. Om het stil – of heel luid – te verkondigen aan alle goden en godinnen. Om de eerlijkheid van dit moment te vertellen en liefde binnen te laten. De eerlijkheid die oude veiligheid verbrijzelt, maar nieuwe veiligheid geeft. De eerlijkheid die een paar mensen kan overstuur maken.Degenen die dachten dat ze je kenden, degenen die je wilden beheersen boos maken, degenen teleurstellen die hadden gehoopt dat je anders was.

Het is zo vermoeiend om te blijven doen alsof. Het wordt steeds vermoeiender.

De waarheid kan pijn doen en shockeren, maar het kan ook helen. Het kan oude wonden openen, relaties verbreken, de status quo ontrafelen, je met niets achterlaten, behalve je eigenwaarde en nieuwe waardigheid. Het kan angstaanjagend voelen om zo te spreken, ja, maar een leven vol leugens vermoordt uiteindelijk de ziel en dat is op den duur veel angstaanjagender. De angsten waar we mee geconfronteerd worden zijn veel minder angstaanjagend dan ze lijken voordat we ze onder ogen zien. De heling zit in het vertellen.

Zoek een vertrouwde vriend. Een therapeut. Een leraar. Een partner. Een dier, een berg, een liefhebbend familielid, levend of dood, die je schaamte en schuldgevoel en angst kan vasthouden terwijl je spreekt. Iemand die je zal geloven. Iemand die de echte jij wil, fouten en fuck-ups, mislukkingen en angsten en alles.

Iemand die aanwezig blijft terwijl je breekt. Die niet zal proberen om je te herstellen, of met platte tips strooit voor je uitgesproken bent.

Zoek een vuurtje.
Een meer.
Een uitgestrekte nachtelijke hemel.
Een podium. Een doek. Een dansvloer.
Een fucking steen met een gezicht erop geschilderd, als dat nodig is.

Tell the damn truth

(vrije vertaling naar een stuk op Facebook van Jeff Foster)