“Hoe goed is jouw Engels?” Een collega schiet mij aan als ik onderweg ben naar een overleg.  Niet begrijpend kijk ik haar aan. Goed (want gaat prima op vakantie!). Slecht (want sommige collega’s snap ik in het Nederlands al moeilijk).”Ehh, wel aardig”, antwoord ik. “Maar hoezo?”

Ik heb het nog nooit gedaan!

Ze gaat een workshop Omgaan met veranderingen geven aan een internationale groep auditors. Of ik dan misschien de rollenspellen wil doen? En ik denk: “Wie? Ik??” Ze weet dat ik dit wil. Een paar weken geleden heb ik met haar geluncht en daar heb ik haar verteld dat ik de opleiding voor Trainingsacteren ga doen. Dat ik nog nooit “getrainingsacteerd” heb en of zij misschien tips had. Alles stuitert van binnen en ik gooi er uit: “Ik denk er even over na, kom er bij je op terug”. Ik loop door.

Waar ben ik eigenlijk bang voor, wat is het ergste wat mij kan gebeuren? In een split second weet ik wat ik moet doen en voordat ik me kan bedenken stuur ik haar snel een berichtje: “Natuurlijk wil ik dat doen!”.

Mijn moment

Een paar weken later is het zover, mijn debuut! Onderweg naar Zeist word ik gebeld door een andere collega. “Ik heb gehoord dat jij trainingsacteur bent en we zoeken nog iemand voor een nieuwe reeks managementtrainingen.” Ik denk even dat ik in de maling wordt genomen. Maar nee, een collega van haar (die ik inderdaad ook had verteld van mijn plannen, goh) had mij getipt. Beduusd parkeer ik mijn auto in Zeist.

Ik haal koffie en adem en stap naar binnen. “Hello!”. Ik dwing mezelf om rustig adem te halen, en iedereen even aan te kijken als ik geïntroduceerd word. Het is een kleine groep, afkomstig uit Rusland, Bulgarije en Griekenland (qua Engels stelde mij dat enorm gerust) en ze hebben niet veel ervaring met communicatie trainingen (dat helpt ook).

Collega I. start de workshop en, alsof we al vaker samengewerkt hebben, betrekt ze mij op een natuurlijke manier in het bespreken van het model. We hebben het samen voorbereid en het is makkelijk om te reageren en haar aan te vullen. De spanning glijdt van me af en ik doe mee.

En dan komt hét moment: Of er misschien iemand is die wil oefenen? Ik hou mijn adem in, straks wil niemand. Griekenland wil wel (pffft).  Ik stel een paar vragen om de situatie en het gedrag wat ik moet spelen te weten en dan beginnen we. De Griek begint en al vrij snel gaat hij helemaal op in de situatie (het was iets wat hem nogal dwars zat) en het is voor mij makkelijk om op een natuurlijke manier te reageren. Het spel wordt even stop gezet en we bespreken het. Hij wil nog een keer en pakt de tips op. Het gesprek loopt anders en nu wel zoals hij wilde. Hij bedankt mij uitbundig. In mijn hoofd bedank ik hem nog uitbundiger, mijn eerste rollenspel zit erop, thank you sir! De Bulgaar biedt zich vrijwillig aan en voor ik het weet speel ik de volgende. De middag vliegt voorbij. Ik word bedankt (nee jullie bedankt!) en ga de zaal uit.

Het zit er op! Het is klaar. Het is echt klaar. Een prettig gevoel maar ook een vreemde gewaarwording. Opeens realiseer ik me dat ik dat gevoel nooit in mijn baan heb, daar is het werk nooit af of helemaal klaar. Met een big smile stap ik weer in mijn auto. Ik neem de hele middag nog eens door. Momenten komen terug, dat het “klopte”, een deelnemer die opeens zag wat hij deed, dat het spel vanzelf ging. Maar ook momenten dat ik dacht, help, hoe zou een ervaren trainingsacteur dit doen. Wat heb ik een zin aan de opleiding! Ik grijns van oor tot oor.

Het houdt niet op

Een paar weken later rijd ik weer naar Zeist, voor de managementtraining. Het blijkt het begin te zijn van een serie van twaalf trainingen. Soms gaat het goed, en soms niet zo. Dan zakt de moed me in de schoenen, ga ik het ooit leren. Maar dan denk ik weer terug aan die eerste keer, aan hoe ik me voelde toen ik weer in de auto zat…

 Berlinda Dijkma is in te huren als trainingsacteur in trainingen communicatie, persoonlijke ontwikkeling en leiderschap in de regio Noord en Midden en werkzaam als business projectmanager bij Achmea. Vanwege haar achtergrond in de ICT werkt ze graag met ICT’ers.