Boventallig. Hoe er een deur sloot en een raam openging
Door: Hanne van den Berge
Je weet dat het kan komen, je hoopt dat het niet komt … en dan valt de bom toch: “Hanne, ook jij bent boventallig verklaard als gevolg van de voorgenomen fusie”. Dit overkwam me een paar maanden geleden. Ik was niet de enige, dat voelde als troost, maar het zette uiteindelijk geen zoden aan de dijk. Toen ik ’s avonds thuis kwam dacht ik: wat voel ik nu? Ben ik boos, ben ik verdrietig? Waarom huil ik dan niet?
De eerste tijd na het ontslag
De eerste tijd na het ontslag was best hectisch. Alle things-to-do passeerden de revue: ik moest kijken wat de financiële gevolgen waren, ik moest me inschrijven bij het UWV, ik moest het vertellen aan mijn familie mijn vrienden. Nadat ik het mijn meest dierbaren persoonlijk had verteld, besloot ik een e-mail te schrijven aan mijn hele vriendenkring en familie, zo kon het rustig en volledig formuleren en wist iedereen het tegelijkertijd. Zo ontweek ik ook even de goed bedoelde raad of blijken van medeleven. Het luchtte op; alleen al om dat ik alles op papier had gezet. Het hielp om alles zo even op een rijtje te zetten: de oorzaak, het gevolg en wat het met mij deed. Mijn hoofd was opgeruimd en ik besloot op zoek te gaan naar iets positiefs … een andere functie misschien bij dezelfde werkgever? Er kwam een vacature voorbij, ik solliciteerde, werkte even op proef, maar voelde meteen dat het weliswaar een baan was met bijbehorend salaris, maar of ik er gelukkig zou worden? Ik had grote twijfels.
Mijn langgekoesterde droom
En toen opeens kwam mijn jarenlang gekoesterde droom bovendrijven: ik zou altijd al zo graag in de uitvaartbranche werken. Het leek me echt een baan waarin ik mijn talenten kwijt kan en vooral waar ik iets voor anderen kan betekenen. Ik hikte al die jaren aan tegen het volgen van de bijbehorende opleiding. Ik had immers een leuke baan, fijne collega’s en was verzekerd van iedere maand salaris. Maar nu was alles anders: ik zou binnenkort die leuke baan niet meer hebben en ook die fijne collega’s niet. Van een vast maandsalaris zou voorlopig geen sprake meer zijn. En die studievergoeding die me was aangeboden zou ik mooi hiervoor kunnen gebruiken. En ineens zag ik een kans! Misschien moest ik ‘m gewoon nu pakken! Ik ging op zoek naar opleidingen voor uitvaartverzorger en vroeg informatie op, al snel gaf ik me op voor een opleiding. Ik barstte van de energie en ik werd zo gelukkig van de gedachte alleen al om iets nieuws te beginnen dat ik het aanbod van een nieuwe functie afsloeg!
Een nieuwe weg
Ik geniet nu van mijn studie, de mensen, de branche en het nieuwe vak. Kon de laatste maanden op het werk mede door de energie die ik daarvan kreeg prima functioneren. Wie doet me wat, ik ben een nieuwe weg in geslagen. Alles voelt zo goed: de studiedagen, de ontmoetingen met de mensen van mijn studiegroep. Inmiddels heb ik afscheid genomen op mijn werk. Dat was prachtig. Meestal worden lovende woorden uitgesproken na een overlijden. Ik kreeg ze nu, bij leven! Al die cadeautjes, lieve, lovende en hartelijke worden over wie ik was en wat ik deed, het legt een prachtig fundament onder mijn nieuwe uitdaging!
Ik ben verrast over mezelf: ik kan het nog, studeren. De eerste twee examens heb ik gehaald. Dat is het bewijs. Ik dénk niet alleen dat ik het kan en er geschikt voor ben, het ís ook zo!
Hanne Van den Berge.
Dank voor de inspiratie. Soms id. het gewoon fijn te weten dat hetgeen je denkt dat kan, ook echt gebeurt…..
Wat kunnen we ons zelf nog positief verrassen. Ik herken je verhaal. Mijn werk houdt volgend jaar op en maak nu nog gebruik van het sociale plan. Naar 30 jaar in de zorg gewerkt te hebben voel ik me niet meer gemotiveerd en gelukkig, maar wat dan? Ineens was het daar wat ik nog wilde gaan doen in en met mijn leven. Als kind vond ik het al fascinerend, vrachtwagenchauffeur worden. Eerst was het een shock, ik ben toen door allerlei emotionele fases, kon ik het wel gaan doen, het voelde eerst als een degradatie, maar ook voelde ik er heel blij van werd, alleen al van de gedachten. Inmiddels bezig met de opleiding en ik kan niet wachten tot het zover is. Dromen durven waar maken. Tot slot citeer ik een stukje uit een krant van een tijdje geleden die wel van toepassing op mij was:
We kunnen allemaal die keuze maken maar veel mensen durven niet. Die besluiten het beste te maken van een slechte situatie. (dat was ook voor mij van toepassing)Aan het eind van de dag Godzijdank dat ik weer thuis ben en dan met de pootjes op de bank liggen. Dan kunt je beter proberen je leven anders in te richten, hoe moeilijk dat ook is of lijkt. Nu heeft een reorganisatie dit besluit voor mij genomen, maar het was goed, dat kan ik nu zeggen, ik was niet gelukkig meer.
Vriendelijk groet,
Petra. 49 jaar.