Grenzen, verlangens en het gesprek dat zelden gevoerd wordt

Ook al komen mensen in de basis vanuit hun werkgever, steeds vaker kloppen mensen bij mij ook aan met vragen over hun seksuele relatie. Terecht, want alles houdt verband met elkaar. Werk en privé lopen regelrecht over in elkaar, ook al willen veel mensen dat heel graag kunnen scheiden.

We hebben het in de maatschappij over het grote grensoverschrijdend gedrag, maar graag sta ik in deze post -en in m’n praktijk- stil bij de ‘alledaagse’ seksuele relatie. Over aanraking die niet fijn voelt. Over verlangens die botsen. Over stiltes in bed die steeds luider worden. Dingen die niet meer kunnen of langer nodig hebben. Onervarenheid. Ouder worden. Menopauze.

De seksuele relatie is een plek waar veel mensen verdwalen.
Waar een lichaam allang ‘nee’ zegt, terwijl het hoofd nog twijfelt.
Waar grenzen niet duidelijk zijn, of niet geuit worden.
Waar patronen zich herhalen, vaak onbewust.

Zóveel partners voelen dat iets niet klopt,
en toch gaan ze door. Uit angst. Uit liefde.
Uit loyaliteit aan hoe het altijd gegaan is.

Zóveel partners denken dat ze welkom zijn,
terwijl het lichaam van de ander zich al heeft teruggetrokken. Zonder woorden, maar luid en duidelijk.

En dat gaat voorbij stereotypen:
Ook vrouwen gaan over grenzen heen.
Ook mannen bevriezen. Of zeggen ‘ja’, terwijl iets in hen ‘nee’ voelt.

Maar als je dat wil onderzoeken samen; waar begin je dan? Ik weet nog dat ik ooit in mijn huwelijk probeerde mijn zorg bij onze stokoude relatietherapeute op tafel te leggen en ik zal niet in detail treden hier op LinkedIn, maar laten we het zachtjes uitdrukken: Daar was een mismatch. Én daarna heb ik er lang niks meer mee gedurfd.

Misschien is het wel daarom dat ik er vaak naar vraag en graag mee werk. Het gesprek over seks is taboe en verdient veel meer liefde en ruimte. Het raakt aan een diepere laag van eigenaarschap.

Het is ook te makkelijk om te zeggen:
“De ander moet beter luisteren.”
Of: “De ander moet duidelijker zijn.”

De uitnodiging ligt bij onszelf:
Om het eigen lichaam te leren lezen.
Om verlangens en grenzen te herkennen,
én daar woorden aan te geven.

Niet uit schuld of schaamte.
Wel uit verantwoordelijkheid.

Het vraagt vertraging.
Bewustzijn.
De bereidheid om niet te weten, en toch aanwezig te blijven.
De bereidheid om in eigen oude pijnstukken te duiken in plaats van strategieën bedenken.

In sessies hier op kantoor betrek ik zoals de meesten van jullie al wel weten graag het lijf bij wat vaak alleen cognitief besproken wordt. Dan kan er meer helderheid komen. En begrip. Ruimte. En vooral een duurzaam herstel van verbinding, eerst maar eens met jezelf.

Fiona

Fiona Kloosterman leert je jezelf echt kennen en helpt je bij het nemen van passende actie. Ze is eigenaar van PintaPeople sinds 2008 en begeleidt als coach / trainer / therapeut mensen bij persoonlijk leiderschap. Van simpel en praktisch tot heel diepgaand met lichaamsgerichte, systemische en energetische interventies.