“Mentale volksgezondheid staat onder druk,” lees ik in de NOS-app. En ik denk: no shit, Sherlock. We leven in een hypernerveuze samenleving. Alles moet sneller, beter, zichtbaarder. We vinden van alles. En we vinden ook dat we van alles wat moeten vinden. En ondertussen vergeten we dat ons zenuwstelsel daar helemaal niet voor gebouwd is.
Lees meer
We denken vaak dat we moeten snappen, analyseren, verklaren om dingen op te lossen in ons leven. Maar zoals je inmiddels van me kent, het is ook iets wat je lijf doet. En de signalen die het geeft worden niet altijd herkent als “wijsheid”. Trillen, huilen, boeren, gapen… het klinkt banaal, maar het zijn tekens dat je zenuwstelsel aan het resetten is. Veel mensen schrikken van zulke reacties. “Waarom tril ik ineens? Waarom boer ik me suf?” Er is niks mis met je, het zijn fases van ontlading. Je lichaam vertelt je dat er iets loskomt. Hier volgen een aantal fases waar het doorheen kan gaan:
Zowel uit persoonlijke ervaring en die van veel van m’n cliënten denk ik steeds vaker: Er lijkt met de komst van datingsites enorme urgentie in ‘de liefde’ te zijn geslopen. Alsof we zo ongeveer bij de eerste blik al moeten weten of het iets is, of iets wordt.
Het lijkt vaak makkelijker om gewoon door te gaan dan om echt te luisteren naar wat je lichaam eigenlijk nodig heeft. Maar dat ‘luisteren’ maakt m.i. het verschil tussen goed blijven functioneren en uiteindelijk opgebrand raken. Luisteren naar je lichaam is dus geen luxe, maar noodzaak. Bij deze een paar manieren waarop je dit kunt toepassen in je werk.
Onze praktijk bloeit, veel mensen weten inmiddels dat we met een team werken en mijn collega’s loopbaancoaches en ik hebben de slag van het samenwerken na een jaar goed te pakken. Ik doe zelf ook nog steeds gewoon loopbaancoaching en personal branding, maar neem wel ook altijd de onderstroom daarin mee: Wat speelt er nog meer? Wat belemmert? Wat zijn onderliggende patronen?
Ik voelde vroeger dus nooit echt wat, hè? Ja heus wel emotie, maar ik bedoel IN m’n lichaam. Dat m’n kaak zeer deed, of m’n been trilde, of m’n buik een wasmachine was. Ik voelde dat niet. Ik was te druk met dingen doen. Lees meer
‘Fiona, ik ben de laatste tijd zo moe’. Ze zit voor m’n neus en ik registreer een gespannen houding. Haar kaken zijn strak, haar rug ook en haar handen liggen krachteloos op haar schoot.