Overgeven en overgave
4 sep 2017 Fiona vertelt in een serie heel persoonlijke blogs ook over haar eigen proces en bewustzijnsontwikkeling. Vandaag over haar Ayahuasca weekend bij de Gewijde Reis.
‘We gaan beginnen’, hoor ik iemand zeggen. Ik kom als afgesproken in witte kleding de mooie warme ruimte binnen en zie al een paar deelnemers en begeleiding arm in arm in het midden van de ruimte staan, ook allemaal in het wit. Zwijgend. Ik sluit aan.
Tussen ons in de ayahuasca, de heilige ’thee’. Ik ben bang. Ik ben opgevoed met de overtuiging dat drugs slecht voor je zijn en Ayahuasca, alhoewel een heilige drank, staat toch echt als A categorie drugs bij het Trimbos omschreven. Geen kattenpis en ik weet totaal niet wat ik ga ervaren. De afgelopen dagen heb ik gevast met fruit en groente. Gisteren hebben we al een hele mooie dag gehad met een hele bijzondere intense ademhalingsoefening. Ik ben er klaar voor. We staan in de kring te wiegen, arm in arm. De tranen rollen nu al over m’n wangen. De stem van de begeleider klinkt. Warm. Dragend.
Ik ga zitten op m’n plekje, een matras met deken, kussen, spuugemmer en zakdoeken. We doen een korte meditatie, eren het drankje en mama Ayahuasca en starten met een chakra meditatie. Bij het hartchakra begin ik al geometrische figuren te zien. Ik denk: O ja, geometrische figuren, dat is de eerste fase. Daarna krijg ik geen beelden te zien maar zak ik diep diep weg. 6 uur lang ben ik afgewisseld van de wereld, glashelder of in mooie meditaties. Ik voel mn lichaam tintelen, m’n linkeroor af en toe zeer doen, m’n tweede chakra speelt ook op. Af en toe voel ik een hand van een begeleider aaien, een stem kalmerende woorden spreken en na een tijdje wordt er liefdevol een deken over me heen gelegd.
De muziek draagt en gaat na inheemse muziek over op melodieuze liefdevolle zachte klanken. Alle lieve andere deelnemers hebben zo hun eigen proces. Een man blijft in z’n roes maar herhalen hoe leuk alles is. Leuk leuk. Soms gevolgd door een ‘niet leuk’. Lekker plassen, zegt ie, leuk leuk. Alhoewel mijn eigen proces heel erg diep gaat en de man me in het begin stoort met z’n stem, moet ik daar aan het eind ook om lachen. Leuk.
Tegen de tijd dat ik m’n ogen open doe zie ik dat de meeste deelnemers al naar buiten zijn. Ik blijf nog even zitten, word wederom liefdevol door de begeleiding begeleid ‘naar het licht’, zoals ik het zelf noem. De zon in. Buiten deel ik giechelend met een andere deelneemster. We zijn licht en vrolijk. En ondeugend. Opgewonden fluisterend delen we ervaring. De rest komt erbij zitten en we genieten van het overvloed van vers fruit. Ik weet niet hoe ik me voel. Opgewonden. Opgelucht. Hongerig na het vasten en het spugen. Anders wel, maar toch hetzelfde en er is een gevoel dat er iets geheeld is. Geen idee wat.
The day after. M’n lijf voelt anders, m’n hoofd is stiller. Liefdevoller. Berustend. Waarderend. Zen. Ik ben echt anders wakker geworden. Hallo leven