Marijke, een lieve begeleider en geweldig mens die ik ontmoette tijdens mijn opleiding belandde tot haar schrik in de bijstand en schreef een blog over haar eerste dag. Ik heb gevraagd of ze de blog op mijn site wilde delen voor iedereen die nooit in de bijstand is geweest, ertegen aan hikt of gewoon nieuwsgierig is. Bij deze. Heeft iemand een vraag of werk voor Marijke? Laat het even weten.

**

Door: Marijke Lammers

23 jaar ben ik locatiemanager van een kinderdagverblijf geweest. Dit werd opgezet om werkzoekende vrouwen met kinderen de kans te geven een plek op de arbeidsmarkt te krijgen. In de loop van de jaren heb ik deze kinderopvang zien veranderen. De leertrajecten van ouders veranderden van 4 naar 3, 2 en uiteindelijk 1 jaar en ook de inhoud van het werk was aan verandering onderhevig. Van het leren spelen naar de taalprogramma’s. Het bedrijf ging failliet en ik belandde in de WW. En na de WW volgde .. de bijstand..

Ging er nou een bewaker mee de zaal in?

Laat ik beschrijven hoe dit gaat: Eerst de shock van de eerste voorlichting waarin ik in eerste instantie zeer open naar toe ben gegaan. Een voorlichtingsfilm waarin duidelijk gemaakt wordt dat er alles aan gedaan wordt om mij te helpen een baan te vinden. Fijn. Maar ergens halverwege de film verandert er iets. Duidelijk wordt dat de grootste ergernis van de stadsbewoners het vuil op straat is en dat ik de komende 15 weken mag helpen mijn stad schoon te maken, dus een bijdrage lever aan het goede gevoel van mijn stadsgenoten. De contracten liggen al klaar om getekend te worden. Ik hoef alleen maar mijn voorkeursdag op te geven. Vanzelfsprekend ligt de keus bij mij maar dat heeft dan wel gevolgen.
Met mij staan mijn mede-toehoorders na afloop buiten bij te komen van wat er nu is gebeurd. Is dit echt? Ging er nou een bewaker mee de voorlichtingszaal in? Moeten we nou 15 weken papier gaan prikken? Moesten we nou eerst 15 minuten wachten voordat we naar binnen werden geroepen? Ja, ja en nog eens ja. De eerste traantjes komen, de onmacht, de woede ook zowel bij mij als mijn mede-toehoorders. Ik moet moeite doen om bij mezelf te blijven, om niet mee te gaan in de frustratie. Ik snap heel goed dat mensen op deze manier door het lint gaan. Het voelt alsof er een wij en zij ontstaat.

Hoe ga ik dit doen?

Ik krijg tips van lieve mensen om mij heen: “Focus je op de mensen in de groep waar je terecht komt, steek niet teveel energie in verzet, beweeg mee in wat er gevraagd wordt, wees trouw aan jezelf” Allemaal lief gezegd, maar hoe ga ik dat doen?! Mijn uitdaging is me één keer in de week buiten mijn comfortzone te begeven. Er zal een groot beroep op mijn communicatieve en sociale vaardigheden gedaan worden. En niet om het een of ander: Natuurlijk wil ik wat doen en JA ik wil graag aan de slag. Maar dit .. en op deze manier? Hmmm fascinerend en leerzaam.

Op pad met oranje vest, vuilniszak en knijper

Dag één begint met uitleg over het bedrijf en het contact wat ze met de gemeente hebben. Zij moeten alles van me registreren en doorspelen aan de gemeente. Verder de meest gouden tip “Je moet er zelf wat van maken”. Ik zie al wat bekende gezichten uit mijn mede-toehoorders groep, dat is fijn want dat maakt het iets vertrouwder. Dan op pad met oranje vest, vuilniszak en knijper en mijn ploeg. Ik krijg uitleg van de opzichter over wat er wel en niet geraapt wordt. Eenmaal op stap blijkt dat mijn ploeg bestaat uit straatschoffie, medewerker hotelwezen en alles wat ertussen zit. Ik die zich vooral op persoonlijke ontwikkeling, communicatie heeft gericht moet nu toch even slikken. Met geweldloze communicatie kom ik in eerste instantie niet zover. Meebewegen met de groep, belangstellend en open zijn zijn vaardigheden die hier veel meer van pas komen. Ik hoor al een paar verhalen, de een nog schrijnender dan de ander.

Washandjes uitzoeken

‘s-Middags komt de volgende vraag: “Wie wil er binnen helpen?” Ik ben de beroerdste niet en meld mij aan, het hele ploegje gaat naar binnen. Daar wacht me de volgende uitdaging, namelijk washandjes uitzoeken. Washandjes met een lusje aan de bovenkant, washandjes met een lusje aan de zijkant, washandjes met een blauw streepje, washandjes met een merkje, alles moet per 20 stuks gestapeld worden en voorzien van een elastiekje. Er werken op deze afdeling ook mensen die dit vijf dagen in de week doen en hier hun voldoening uit halen. Mensen met diverse achtergronden, namelijk ex-gedetineerden, mensen met een taakstraf, mensen met een beperking en bijstandstrekkers. Op momenten dat er geintjes worden uitgehaald merk je dat dit door de vaste groep niet begrepen wordt. Ook hier lijkt er een wij en zij te ontstaan. Voordeel: Ik praat nu met mensen die ik anders nooit zou spreken. Leerzaam.
Morgen volgt dag drie. Ik ben benieuwd wat die gaat brengen, het voelt nog steeds alsof ik in een film zit waarvan ik de toeschouwer ben.