Uitstelgedrag
Deze week ben ik in gesprek met een cliënt over zijn uitstelgedrag. Na 3 kwartier uitstellen door netjes op vragen te reageren en dingen weg te rationaliseren komt het hoge woord bij deze jonge vader eruit: “Fiona, ik heb eigenlijk last van uitstelgedrag”.
– Merk je dat je dat in dit gesprek ook al doet?
.. Appelige blik .. shit.ze.heeft.me.door…
– Laten we eens in gesprek gaan met je uitstelgedrag. Ik zet een stoel tegenover je en daar mag je uitstelgedrag zitten. Op jouw stoel zit jij.
Even later zijn we begonnen:
Cliënt tegen uitstelgedrag: Vragend nieuwsgierig. “Wat is dat toch dat je je momenten niet benut? Je weet toch dat het lekker is om dingen gedaan te hebben?”
Uitstelgedrag: Hangt moe onderuit in stoel met zware handen. “Ik heb daar geen zin in, weet je? Ik zit lekker op de bank. Het is juist lekker dat ik nu licht in mijn hoofd ben, niet na hoef te denken. Morgenochtend is het ook goed. Ik heb er wel even op gegoogeld en een bookmark erover gemaakt op mijn laptop. Heb ik toch wat gedaan, maar ik heb echt geen zin om er verder over na te denken”.
Cliënt: Recht overeind. “Op zich snap ik je wel. Maar je doet het veel te vaak! Ik word er geïrriteerd van! Morgen kom je weer en dan gebeurt er helemaal niks! Ik schaam me ook nu. Mensen nemen ons niet meer serieus ook. Voel jij je niet gegeneerd?”
Uitstelgedrag: Nu ook geïrriteerd. “Gast! Wat wil je nou van me! Ik weet het. Ik voel het ook elke dag. Nu is niet het moment, ik heb hier geen zin in!
Zoekend naar woorden gaat uitstelgedrag verder. “Ik geniet eigenlijk zo van de nikserigheid. Ik heb het echt superdruk met mijn baan, jonge kinderen, vrouw, sport en alle andere dingen naast werk. Laat me gewoon even!”
En dan met andere stem. “Dat is zelfzorg.”
En dan kom er een verandering. Hij moet kuchen. Zijn keel schiet een beetje dicht. En er komt een oud beeld boven. ” Het is een soort van pijn, een litteken”.
– Hoe voelt als je echt even niks hoeft daar nu zo? Op de bank?
Uitstelgedrag: “Heerlijk, ruimte..”
– Zullen we het een ander label geven? Dat is wat vriendelijker. We noemen het niet meer uitstelgedrag maar zelfzorg.
We spreken af dat hij op de bank echt even niks van zichzelf hoeft. Daarmee gaat hij experimenteren. De acties waar we over spreken gaat hij onder werktijd doen.
Soms is uitstelgedrag echt gewoon een teken van ons lijf en een reden voor zelfzorg. De boog kan niet altijd gespannen zijn.
Fiona Kloosterman, begeleidt als coach / trainer / therapeut mensen bij persoonlijk leiderschap & carrièrevragen. Van simpel en praktisch tot heel diepgaand met lichaamsgerichte, systemische en energetische interventies. Ze helpt je te weten wat je echt wil, waar je naar verlangt, begeleidt je bij moeilijke omstandigheden (conflict, gedoe, stress, achterliggende vraagstukken in je thuissituatie) en bij de praktische stappen in de richting van je verlangens.
