Laten we stoppen met mannen bashen

Niet dingen weglachen, niet telkens kritisch met onze vingers wijzen naar ‘de man’ die het allemaal verkeerd doet en verantwoordelijkheid uit handen geven. De man die ons moet versieren en veroveren met de juiste actie op de juiste tijd. En als hij dat verkeerd doet klieven we z’n hart door midden of hakken we z’n geslacht eraf. Honend. Dat ie het toch allemaal niet begrijpt. Met z’n dickpicks en z’n onhandige gedoe en z’n grensoverschrijdende gedrag.

Terwijl we zelf als vrouw ook nog niet in staat zijn om ons lijf te bewonen. Onze verlangens en grenzen goed te voelen en te uiten. Niet helder zijn in onze communicatie.

Ook al kreeg ik afgelopen dagen op Twitter honderden haatreacties, vooral van slachtoffers van seksueel misbruik, dat ik een narcist ben en toxisch ben en vrouwen afval en slachtoffers niet serieus neem. Ik sta daar ook voor. Ik heb het in m’n tweets nooit gehad over vrouwen die op hun vijfde verkracht zijn. En alle andere zeer pijnlijke voorbeelden die terecht genoemd werden. Natuurlijk konden ze niks doen. Natuurlijk kon je niks doen. Jij bent daar niet schuldig aan!

Er moet zeker oog zijn voor slachtoffers en daders moeten berecht worden, maar er moet ook oog komen voor de gezonde kant van deze maatschappelijke discussie. Laten we ook onszelf als vrouw wel in de ogen blijven kijken. Gewoon in onze dagelijkse gang. Niet wijzen naar de mannen. Wij hebben ook werk te doen. Ons hart is vaak dicht gegaan door alle drukke werk, we zijn ‘in ons hoofd’ gaan zitten.

Laten we ons lijf leren bewonen. Ons hart weer open. Ons bekken. Onze baarmoeder. Laten we leren niet meer het lieve brave meisje te zijn, ondertussen onbewust onze woede en levenslust onderdrukkend. Laten we met liefde en mildheid naar onszelf en de ander zijn. Man, vrouw, of welke andere voorkeur iemand heeft.

Ik voel grote compassie voor de pijn van al die mensen die afgelopen twee dagen met hun verhalen en reacties kwamen. En woede. Voor hoe waar en hoe diep die pijn werkelijk is. De pijn van grensoverschrijding. De pijn die vrouwen al generaties lang met zich mee nemen. Het is goed dat daar oog voor komt. En dat maakt het onderwerp des te relevanter.

Maar wat ik steeds zie, is dat dit onderwerp gekaapt wordt door deze pijn. En dat we daarmee onbedoeld zelf ook weer over grenzen gaan. Onze eigen en die van anderen. Er mag echt ook oog komen voor de gezonde kant van dit debat.

We hebben zelf ook werk te doen. Mijn tweet blijf ik dus achter staan, wat jullie ook allemaal ervan vinden.

Aho
Fiona

Fiona Kloosterman, begeleidt als coach / trainer / therapeut mensen bij persoonlijk leiderschap & carrièrevragen. Van simpel en praktisch tot heel diepgaand met lichaamsgerichte, systemische en energetische interventies. Ze helpt je te weten wat je echt wil, waar je naar verlangt, begeleidt je bij moeilijke omstandigheden (conflict, gedoe, stress, achterliggende vraagstukken in je thuissituatie) en bij de praktische stappen in de richting van je verlangens.