Achter de schermen bij het schrijven van de meest persoonlijke blog die ik ooit schreef
Mensen denken vaak dat alles mij soepel af gaat. Mooie klanten, gaaf werk, media-aandacht, exposure. Stoer wijf. Natuurlijk ben ik dat ook. In deze blog wil ik je mee nemen naar de andere kant, de kant die je weinig van me ziet als je wat verder van me af staat. Hoe ik ervaren heb om buiten mijn comfortzône te treden, om de meest persoonlijk blog te schrijven.
De uitnodiging
Een mail in mijn inbox: Of ik wil meedoen met #mijnmoment dit jaar. Een site die ik sinds jaar en dag met bovenmatige interesse lees vanwege de ontroerende en persoonlijke verhalen. Een site waar ieder jaar tussen kerst en oud-en-nieuw elk uur nieuwe momenten worden gedeeld. En alsof ze het daar aanvoelen ontvang ik nu ook een uitnodiging.
De angst slaat me vrijwel direct om het hart, want ik heb echt een heel persoonlijk moment. Dat wordt pijnlijk. Dat wordt met de billen bloot. Dat worden allemaal lezers met allemaal reacties. Meningen. Nog meer meningen. Ik heb er al zoveel in mijn privé-omgeving. Dat worden weer nieuwe reacties van mensen die het verhaal van dichtbij kennen en zichzelf herkennen of van mensen die mij minder goed kennen en nu opeens beter. Maar meteen weet ik: Ik wil dit schrijven..
Ik ga maar gewoon typen
Ik begin zoals ik altijd begin als ik iets heel eng vind: Gewoon doen. Niet nadenken. Belemmeringen in een kastje stoppen, laptop open en doen. Het gaat me makkelijk af, het typen zelf, ik ervaar het bijna als iets therapeutisch. Ik herschrijf en herschrijf, het moeten maximaal 500 woorden zijn. Als hij ok voelt, stuur ik hem toch maar naar een paar mensen en duik ik zelf hard LALALA zingend onder de tafel en sluit mijn mobiel af. Zo. Even nog geen reactie. Als ik durf te kijken zie ik ontroering en liefde en knalgoede inhoudelijke tips. Vlak voor het moment dat de blog live gaat voel ik berusting, ben ik eraan gewend. Hij is getypt, ik heb hem duizend keer gelezen, hij is door een paar mensen goed gekeurd, dan zal het wel…
30 december 22 uur. Live. Vrijwel direct volgen van alle kanten er zulke mooie, lieve, persoonlijke en ontroerende reacties. Bizar. Ontboezemingen, mensen die zich herkennen en mensen die willen afspreken. Ik ben er stil van. Ik typ reacties, raak in gesprek met mensen die het herkennen. Nog dagen later krijg ik berichtjes van mensen die over het onderwerp ‘grenzen aangeven’ in gesprek zijn gegaan naar aanleiding van mijn blog. Blijkbaar leeft het. Ik ben dankbaar dat ik zelfs met mijn verwarrende en persoonlijke proces anderen heb kunnen inspireren. Het zet mij aan het denken. Moet ik hier verder iets mee?
De blog zelf vind je hier, op de site van Mijn Moment
Nu jij
Het klinkt eenvoudig en eigenlijk is dat het ook. Doen is het toverwoord, als vaker het geval is bij personal branding. Als ik het kan, kan jij het ook. Durf jij jezelf authentiek te profileren? Durf jij te twitteren? Een blog te schrijven? Wellicht net als ik iets héél persoonlijks? Doe het! Gewoon beginnen. Gewoon gaan typen. Je hoeft het nog niet te posten, misschien nooit te posten. Maar een begin is er dan. Stuur je hem naar me op? Ik ben benieuwd!
Trots op je!
Beide blogs gelezen. Indrukwekkend, geeft mij stof tot nadenken. Ik bewonder hoe je omgaat met je eigen angst. Het opent mijn ogen te lezen over jouw kwetsbaarheid. En het opent mijn ogen omdat ook ik dacht hoe gemakkelijk jij dingen doet en daarbij net bedacht dat jij ook gewoon een kwetsbaar mens bent. Dank je wel voor het delen!
Mooooi! Dappere jij!
Wat waardevol om, naast jouw ‘Mijn moment’ ook deze kijk achter de schermen te krijgen, waarin je ons meeneemt in je proces en van daaruit ook weer inspireert! Ik hou ervan als mensen ‘met de billen bloot’ durven. Niet vanuit sensatie, maar omdat het zo bevrijdend, helend en verrijkend is om jezelf neer te durven zetten. Met alle angsten, spanningen en vreugde die daarbij komen kijken. Met jouw moed, openheid en kracht ben je een inspiratiebron voor velen. En hoop ik oprecht dat het je een stap (of tien :)) verder heeft gebracht in jouw ontdekkingstocht. ♥ ♥ ♥